سیدمحمدحسین بهجت‌تبریزی متخلص به شهریار در سال۱۲۸۵ شمسی در خانواده‏ای
اهل ادب در تبریز به دنیا آمد. ایام کودکی او با جنبش آزادی‏خواهان مشروطه به رهبری
ستارخان و باقرخان همراه بود.

وی در کودکی با قرآن و دیوان حافظ آشنا شد و پس از تحصیل مقدمات حوزوی،
به تهران رفت و وارد مدرسه دارالفنون شد. شهریار سپس وارد مدرسه طب شد، ولی در پی یک
جریان عاطفی و پس از پنج سال تحصیل، بدون اخذ مدرک دکترا، تهران و دانشکده را ترک گفت
و در خراسان وارد خدمت دولتی شد.

او در نیشابور به دیدار کمال‏الملک، نقاش مشهور رفت و شعری درباره وی
سرود. شهریار از آن پس مدتی در تهران سکونت داشت و از سال۱۳۱۹ در تبریز اقامت گزید.
وی همزمان با اوج‏گیری نهضت اسلامی، با زبان شعر، انقلاب اسلامی را همراهی کرد. شهریار،
به‌عنوان یکی از مشهورترین غزل‏سرایان معاصر، معروفِ خاص و عام است.

او غزل‏های دلنشین بسیاری سروده که یادگار نخستین عشق آتشین اوست. عشق
عرفانی نیز در اشعار شهریار مقام والایی دارد و بر بیشتر شعرهای او سایه افکنده است.
کلیات اشعار شهریار متجاوز از ۱۵هزار بیت از قصیده و غزل و مثنوی و قطعه است که در
سه مجلد به چاپ رسیده است.

شهریار در سال۶۷ در مراسم مجتمع هنر و ادبیات دفاع مقدس به دریافت لوح
دستخط زرین حضرت امام خمینی(ره)، دیپلم افتخار و سکه یادبود مجتمع به‌عنوان برگزیده
شعر، نائل آمد.

این شاعر شهیر سرانجام در ۲۷شهریور۶۷ شمسی در سن ۸۲سالگی در تهران درگذشت
و در مقبره‌الشعرای تبریز به خاک سپرده شد. برای پاسداشت مقام ادبی استاد محمدحسین
شهریار و نکوداشت این شاعر پرآوازه، سالروز درگذشت وی برابر با ۲۷شهریور، به‌عنوان
«روز شعر و ادب فارسی» نام‌گذاری شده است.