عبدالحسن برزیده درباره فعالیت های اخیر خود به صبا گفت: مدتی است  مشغول نگارش فیلمنامه دو فیلم سینمایی هستم. یکی از فیلمنامه ها روایتگر ، یک فرد ی سیاسی است که دیگر نمی خواهد به فعالیت هایش ادامه دهد، اما به خاطر برخی اتفاقات مجبور است در این عرصه حضور داشته باشد. فیلمنامه دومی که مشغول نگارش آن هستم داستانی نوستالژی است که در جنوب ایران اتفاق می افتد.
وی درباره وضعیت سریال های تلویزیونی توضیح داد: درباره وضعیت سریال ها نمی توانم نظری بدهم ،چون تمام کسانی که در این عرصه فعالیت دارند، همکاران و دوستانم هستند، اما درباره وضعیت کلی تلویزیون باید بگویم اصلا حال خوبی ندارد. این رسانه شرایط اقتصادی بدی دارد که مانع تولید برنامه و سریال ها می شود. این موضوع باعث بد نامی تلویزیون شده است. زمانی که با مدیران سیما جلسه داشتم ، به آنها گفتم این شرایط بد اقتصادی و بد قولی های سازمان انتخاب نوع کار رامشکل کرده است. کارگردانان صاحبنامی که برای تلویزیون کار کرده اند خاطره خوبی از این رسانه ندارند و از تلویزیون دور شده اند . به همین خاطر جای شان را به افرادی داده اند که با مدیوم این رسانه آشنایی ندارند.

کارگردان «پرواز در ارتفاع صفر» افزود: مدیران یک سری طرح های جدیدی را تصویب کرده اند که سریال ها از فضای آپارتمانی دور شوند. این طرح مختص تلویزیون ایران هم نیست. در همه جای دنیا رسم بر این است، زمانی که سریال به سمت تله تئاتر ها و فضای یک نواخت رفته باشند، مدتی سریال هایی با فضای بازتر در دستور ساخت قرار می دهند تا ذائقه مخاطب تغییر کند.گفتن این نکته ضروری است ، بیشتر کشور هایی که از این طرح  استفاده می کنند، سریال هایی با هزینه های زیاد می سازند و به شبکه های مختلف جهان می فروشند. زمانی که به این نوع تولید سریال رسیدیم می توانیم بگوییم این طرح در ایران عملی شده است.

برزیده عنوان کرد: ما یک سری مشکلاتی داریم که باعث می شود تصمیم هایی که می گیریم محقق نشود، قطع به یقین مدیران سیما نیت خیر دارند. تلویزیون ملغمه ای از مدیران ضعیف و قوی است یا آدم ها آن قدر بزرگ هستند که تلویزیون برای شان کوچک است و یا برعکس. آن عده از مدیرانی که برای تلویزیون فکر های خوب و تجربه شده ای دارند که بتوانند اوضاع تلویزیون را بهتر کنند ، نمی توانند طرح های شان را عملی کنند. زمانی که برای تصویربرداری سریال ها ازلوکیشن داخلی به خارجی نقل مکان می شود، ‌هم هزینه ها بالاتر می رود و هم سرعت تصویربرداری کم تر می شود‍ و در مجموع کار سخت می شود. خود این سختی هم مساوی است با هزینه بیشتر.

وی افزود: سازمان صداو سیما در حالت بحران به سرمی برد. اگر این رسانه یک موسسه خصوصی بود باید خیلی وقت پیش اعلام ورشکستگی می کرد،اما چون یک سازمان دولتی است با هر زحمتی که شده باید خودش را سرپا نگه دارد. جایی یکی از مدیران سیما می گفت این بودجه ای که دولت برای سازمان در نظر گرفته حقوق یک سال کارمندان این سازمان را تامین نمی کند ، چه برسد به اینکه بخواهند هزینه تولیدات را پرداخت کند. باید فکری به حال این همه شبکه با کارمندهای بیش از حد بشود. در همه جای دنیا شبکه های پر کار ، با تعداد معدودی کارمند اداره می شود ، اما اینجا عکس این قضیه است . تعداد کارمندان صدا و سیما از تولیداتش بیشتر است. بیاییم به جای افزایش شبکه به افزایش تولید سریال و برنامه خوب فکرکنیم. اگر ماهیت شبکه ها را بررسی کنیم به تعداد انگشتان دست، شبکه متفاوت خواهیم داشت.