عماد در سه‌سالگی مادرش را از دست داد و در شش‌سالگی پدرش را
و از آن پس تحت سرپرستی پدربزرگ و مادربزرگ رشد کرد. عماد از نه‌سالگی با تشویق دایی
خود، شعرخوانی و سرودن شعر را آغاز کرد. او در جوانی با تخلص «شاهین» یا «شاخص» شعر
می‌گفت و سپس تخلص «عماد» را برگزید. تخلص عماد خراسانی را فریدون مشیری برای او انتخاب
کرد.

عماد یک بار ازدواج کرد اما همسرش هشت ماه بعد درگذشت. او از
سال۱۳۳۱ به تهران رفت. عماد خراسانی فرزندی نداشت و تا آخر عمر تنها زندگی کرد.

بسیاری عماد خراسانی را یکی از بزرگ‌ترین غزلسرایان ایران در
عصر حاضر می‌دانند. «عماد خراسانی» در طول عمر پربار خود آثار ارزشمندی برجای گذاشته
و به‌سبب مهارت در سرودن انواع شعر(اعم از غزل، قصیده، مثنوی، رباعی) و خدمت به موسیقی
سنتی ایران شهرت بسزایی دارد.

برخی شعرهای عماد به ضرب‌المثل بدل شده و چند نسل از لایه‌های
گوناگون مردم ایرانیان، از شاعران نوآور گرفته تا کسانی که با ادبیات مکتوب معاصر آشنایی
چندانی ندارند، عواطف و احساسات و حالات خود را با تکرار بیتی از عماد بیان می‌کنند
که در حافظه آنان نقش بسته‌است.

از مهم‌ترین ویژگی‌های شعر عماد خراسانی می‌توان به‌سادگی، روانی،
گیرایی و رسایی اشعار او اشاره کرد و برخلاف اشعار بسیاری از شاعران هم‌ولایتی «عماد»
به‌ویژه در سده‌های گذشته خواننده آثار وی نیازی به مراجعه به کتاب‌های لغت برای درک
معانی واژه‌ها احساس نمی‌کند. اشعار عماد را از لحاظ سهل و ممتنع بودن می‌توان با اشعار
سعدی مقایسه کرد.

تردیدی نیست که اغلب شاعران برجسته و مطرح کشور ما دست‌کم از
قرن سوم هجری تاکنون به درجات مختلف از روحیه طنازی شوخ‌طبعی و بذله‌گویی برخوردار
بوده و جلوه‌هایی از این روحیه را در آثار خود منعکس کرد‌ه‌اند. اما این ویژگی در آثار
شاعرانی مانند عبید زاکانی و سعدی نمود بیشتری داشته است. در بیشتر شعرهایی که «عماد»
به لهجه‌ شیرین مشهدی سروده است رگه‌هایی از طنز به‌وضوح دیده می‌شود. غزل «عشق پیری»(یَزگه)
نمونه‌ای از آن‌هاست.

وی پس از یک دوره بیماری در صبح روز شنبه ۲۸بهمن۱۳۸۲ در تهران
در سن ۸۲سالگی درگذشت.