سیوششمین جشنواره جهانی فیلم فجر این روزها در پردیس
سینمایی چارسو در حال برگزاری است؛ جشنوارهای که به سبب رسالت خود و عنوانی که
یدک میکشد مجالی است برای نمایش فیلمهای سینمایی سراسر دنیا. در این دوره از
جشنواره تنوع فیلمهای حاضر به نسبت سالیان گذشته، بیشتر است و تقریبا خیلی از
کشورها، نمایندهای را راهی این فستیوال کردهاند. در این میان، بخشی از فیلمهای ایرانی
که از گردونه جشنواره ملی فیلم فجر جا ماندهاند و یا کنار گذاشته شدهاند خودشان
را به جشنواره جهانی رساندند. تا به اینجای کار، همه چیز بر مدار حساب و کتاب
است. اما چرخ جشنواره جهانی فجر زمانی خوب نمیچرخد که مخاطب آن، این جشنواره را
جهانی نمیداند و نمیبیند. سالنهای پردیس چارسو به وقت نمایش فیلمهایی ایرانی
مملو از تماشاگر است و تقریبا شلوغترین ساعات چارسو مختص به قبل و بعد از اکران فیلمهای
وطنی است تا آنجا که در زمان نمایش فیلم «هتتریک» غائلهای هم به پا میشود. اما
همین که زمان نمایش فیلمهای خارجی میرسد کمتر پرندهای در کاخ جشنواره پر میزند.
پُر کردن سالن نمایش آثار بینالمللی ظاهرا فقط بر عهده اصحاب رسانه و عده محدودی از
سینمادوستان و سینماگران است و انگار سایر مخاطبان جشنواره، تمایلی برای توجه بهعنوان
جهانی آن ندارند. این در حالی است که در میان عموم مردم، مشتاقان و دوستداران
سینمای جهان کم نیستند اما چرا پای آنها به جشنواره جهانی فیلم فجر باز نمیشود؟
در کنار هزاران مزیت و معایبی که هنوز در برگزاری جشنوارهها داریم مشخصا در فجر
جهانی این ایراد بزرگ گریبانگیرمان است؛ مشکلی که تا به امروز کمترین توجه به آن
شده است و تا دلتان بخواهد جای هماندیشی دارد.
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است